در روزهای گذشته، یکی از جرثقیل‌های ساختمانی (تاور‌کرین) در منطقه منهتن نیویورک سقوط کرد. سقوط این جرثقیل که ارتفاعی حدود یک ساختمان ۲۰ طبقه دارد، باعث کشته‌شدن یک نفر و زخمی‌شدن ۱۵ نفر در این منطقه شد. به گزارش صما، جدای از خسارت‌های وارده در این سانحه، حضور بیل دوبلازیو، شهردار نیویورک، در اولین ساعات […]
در روزهای گذشته، یکی از جرثقیل‌های ساختمانی (تاور‌کرین) در منطقه منهتن نیویورک سقوط کرد. سقوط این جرثقیل که ارتفاعی حدود یک ساختمان ۲۰ طبقه دارد، باعث کشته‌شدن یک نفر و زخمی‌شدن ۱۵ نفر در این منطقه شد.
به گزارش صما، جدای از خسارت‌های وارده در این سانحه، حضور بیل دوبلازیو، شهردار نیویورک، در اولین ساعات وقوع حادثه در محل و تشکیل کنفرانس خبری در این خصوص، نکته حایز اهمیت این موضوع بود.
اظهارات شهردار نیویورک در مورد سقوط این جرثقیل محدود به این جمله بود: «این جرثقیل در حالی سقوط کرد که در وضعیت امن و مطمئن قرار داشت.» هرچند دلیل اصلی سقوط این جرثقیل با این پاسخ کوتاه مشخص نشد؛ اما آن‌چه جالب‌توجه است، برخورد مقامات شهر نیویورک است که در نخستین ساعت‌های وقوع این حادثه، با حضور در محل حادثه و برگزاری نشست خبری به آن واکنش نشان دادند و در جهت علت‌یابی این حادثه برآمدند.
حال این موضوع را با اندکی توجه با اتفاق مشابه در ایران و سقوط چند چرثقیل در تهران مقایسه کنیم. در ساعات اول رخداد، هیچ‌یک از مسؤولان مربوطه واکنشی به چرایی وقوع این حادثه نشان نمی‌دهند و از پاسخ به سؤالات رسانه‌ها امتناع می‌ورزند.
در این شرایط، نخستین منبع که در این مورد اظهارنظر می‌کند، مسؤولان و مدیران آتش‌نشانی هستند که سعی می‌کنند خبر را همان‌گونه که واقع شده است، تشریح‌کنند. برای اظهارنظر قطعی آتش‌نشانی نیز زمان بسیار طولانی، حداقل یک‌ماهه، نیاز است تا مسؤولان و سخنگوی آتش‌نشانی درمورد آن به اظهارنظر قطعی برسند.
در مورد سقوط ۳ جرثقیل در تهران که آخرین آن در آبان امسال رخ داد، پیش از هر چیز، کارشناسان دلیل سقوط تاورکرین‌‌‌ها را حرکت نامتعارف بوم جرثقیل‌ها هنگام جابه‌جایی مصالح معرفی کردند و چرخیدن بوم بزرگ آن به اطراف و جابه‌جایی بارهای بیش از حد معمول را از دلایل واژگونی و شکستن این غول‌های ساختمان اعلام کردند.
در این باره، مسؤولانی از شورای شهر تهران، سازمان آتش‌نشانی، سازمان نظام مهندسی ساختمان تهران، سازمان استاندارد و دفتر امور نظام مهندسی و تشکل‌های حرفه‌ای وزارت راه و شهرسازی، پس از گذشت چند روز از وقوع این حادثه، پاسخ و دیدگاه خود را مطرح کردند.
در حقیقت، این فصل‌الخطاب پاسخگویی مدیران شهری به این حادثه در ایران و این قصه، سر دراز دارد. با این پایان، همچنان بروز این حوادث ممکن است و هیچ دلیل واقعی برای آن پیدا نشده و در پیشگیری از آن راهکار و راه‌حلی ارایه نشده است.
در بروز وقایع این‌چنینی، هیچ‌یک از مسؤولان بدون مراجعه خبرنگار و رسانه در این زمینه نشست خبری برگزار نمی‌کنند و هیچ کس تلاشی برای ریشه‌یابی حادثه ندارد.
تا این زمان، هیچ کس به‌درستی دلیل اصلی سقوط تاورکرین‌های ساختمانی در کشور را درک نکرده است و هیچ کس نمی‌داند در موارد مشابه این حادثه، کدام نهاد، ارگان، انجمن دولتی یا وزارتخانه باید پاسخگو باشد: آتش‌نشانی، سازمان نظام مهندسی، شهرداری، وزارت راه‌و شهرسازی اداره گمرک و…؟
متأسفانه پاسخگویی به مشکلات این‌چنینی در کشور، به نوعی پاس‌کاری و پرتاب توپ در زمین حریف و شانه خالی کردن از بار مسؤولیت تبدیل شده است. همین موضوع باعث می‌شود مشکلات و حوادث، بار‌‌ها و بار‌‌ها تکرار شوند؛ همان‌گونه که حوادث جاده‌ای، حریق خودرو‌‌ها و… به پدیده‌های طبیعی جامعه ایران بدل شده است و این پاس‌کاری‌ها و امتناع از پاسخگویی مسؤولان، نوعی بازی با جان انسان‌ها است.
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاه بسته شده است.