حسگرهای زیستی برای تشخیص مواد آلاینده در دریاها در سیسیل گروهی از محققان اروپایی به دنبال یافتن راه‌حل‌های نوین و فن‌آوری‌های ارزان برای کنترل وضعیت محیط‌زیست دریاها و در نتیجه حفاظت از آن‌‌‌‌ها هستند. به گزارش ایسنا، آلودگی محیط‌زیست دریاها یکی از مشکلات اصلی در آینده خواهد بود. هیدروکربن‌ها، فلزات سنگین، آنتی‌بیوتیک‌‌‌‌‌ها و مواد مضر […]
حسگرهای زیستی برای تشخیص مواد آلاینده در دریاها
در سیسیل گروهی از محققان اروپایی به دنبال یافتن راه‌حل‌های نوین و فن‌آوری‌های ارزان برای کنترل وضعیت محیط‌زیست دریاها و در نتیجه حفاظت از آن‌‌‌‌ها هستند.
به گزارش ایسنا، آلودگی محیط‌زیست دریاها یکی از مشکلات اصلی در آینده خواهد بود. هیدروکربن‌ها، فلزات سنگین، آنتی‌بیوتیک‌‌‌‌‌ها و مواد مضر دیگر باعث آلودگی دریاها می‌شوند. اما تا کنون روش کارآمدی برای آشکار کردن این آلاینده‌ها وجود نداشته است. محققان اروپایی در «مسینا» در جزیره سیسیل ایتالیا پیش‌نمونه ابزاری را آماده کرده‌اند که هدفش آشکار کردن و آنالیز مواد آلاینده در زمان واقعی در آب‌های شیرین است.
این قایق روباتیک یکی از ابزارهای اصلی پروژه تحقیقاتی موسوم به «براوو» در اروپاست که به‌طور خودکار از آب دریا نمونه برمی‌دارد و روی عرشه، آن‌‌‌‌ها را با حسگرهای زیستی آنالیز می‌کند.
به گزارش یورونیوز، جان والاس، مهندس محیط‌زیست از مؤسسه «محیط‌زیست سواحل دریاها در مسینا» که با این طرح همکاری می‌کند درباره ویژگی این ابزار می‌گوید: ویژگی فوق‌العاده این قایق، حسگرهای زیستی است. مواد سمی که این حسگر‌‌‌‌ها اندازه می‌گیرند از نوعی هستند که جز با نمونه‌گیری و انتقال نمونه‌ها به آزمایشگاه قابل اندازه‌گیری نیستند. این یعنی افراد زیادی باید با کشتی یا قایق‌های بزرگ درگیر این کار شوند و وقت زیاد هم صرف آنالیز آن در آزمایشگاه شود.
تشخیص نشت مواد نفتی یکی از کاربردهای این فن‌آوری نو است و کارشناسان مؤسسه «محیط زیست سواحل دریاها در مسینا» حسگرهای زیستی را درون استخری که در آن نشت نفت شبیه‌سازی شده است، آزمایش می‌کنند. حسگر‌‌‌‌ها باید به موقع، وقوع آلودگی را هشدار دهند و برای عملیات پاکسازی آماده باشند.
«رناتا دنارو» متخصص میکروبیولوژی دریاها از مؤسسه «محیط‌زیست سواحل دریاها در مسینا» نیز درباره این آزمایش می‌گوید: حسگرهایی هستند که برای تشخیص انواع خاص هیدروکربن مناسبند. آن‌‌‌‌ها را به مدت ۵ روز آزمایش می‌کنیم. طی این مدت عملیات پاکسازی محیط را هم شبیه‌سازی می‌کنیم، این عملیات بخشی از برنامه ملی عملیات اضطراری است. با کمک این حسگرهای زیستی می‌توانیم هشدار اولیه بدهیم و بفهمیم برای بیرون آمدن از وضعیت اضطراری بهترین استراتژی چیست.
محققان طرح اروپایی «براوو» همچنین یک آزمایشگاه مینیاتوری ساخته‌اند که به «آزمایشگاه روی تراشه» معروف است و در آن روی ۳ نوع حسگر زیستی کار می‌شود: در یکی جلبک به‌کار برده شده، در دیگری باکتری و در سومی پادتن. واکنش این حسگر‌‌‌‌ها گسیل نور است و می‌توان آن‌‌‌‌ها را برای هر آلاینده‌ای به‌کار برد.
ویتالی مفنبیر، میکروبیولوژیست از دانشگاه لوزان سوییس می‌گوید: در محفظه‌های مختلف باکتری گذاشته‌ایم. وقتی نمونه برمی‌داریم، حتی اگر یک قطره کوچک آب باشد، آن را روی تراشه می‌گذاریم. مثلاً اگر نمونه حاوی مقادیر زیادی فلزات سنگین باشد، باکتری‌های موجود در حسگر در واکنش نور زیادی تولید می‌کنند. اگر مقدار این فلزات کم باشد، نور کم‌تری تولید می‌کنند. بنابراین می‌توانیم مقدار ماده آلاینده را اندازه بگیریم.
موجودات زنده مثل باکتری‌ها می‌توانند اطلاعاتی درباره وضعیت محیط‌زیست دریاها در اختیار ما قرار دهند که با آنالیزهای معمول به دست نمی‌آید.
«رناتا دونارو» درباره استفاده از موجودات زنده در این حسگرهای زیستی می‌گوید: در واقع اطلاعاتی که از آنالیز شیمیایی به دست می‌آید به ما نمی‌گوید ارگانیسم زنده چه واکنشی نشان خواهد داد. درحالی که با کمک این حسگرهای‌زیستی می‌توانیم ارزیابی کنیم ماده آلاینده تا چه اندازه خطرناک است، چقدر سمی است و چه اثرات منفی برای محیط زیست دریا خواهد داشت.
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاه بسته شده است.