نگرانی سرمایه‌گذاران خارجی در انعقاد قراردادهای نفتی جدید

اظهارات غیرکارشناسی به قراردادهای نفتی زیان‌بار است

نگرانی سرمایه‌گذاران خارجی در انعقاد قراردادهای نفتی جدید

رضا پدیدار گفت: ‌منتقدانی که درباره قرارداد‌های نفت اظهار نظر می‌کنند، تخصص و دانش کافی ندارند و ادامه این اظهارنظرهای غیر‌کارشناسی ضربه به اقتصاد کشور وارد می‌کند.‌

رضا پدیدار، عضو هیأت نمایندگان اتاق بازگانی تهران در گفت‌و‌گو با خبرآنلاین درباره قرارداد‌های نفتی گفت: رسانه‌های کشور در خصوص قرارداد‌های نفتی که کاملاً یک موضوع حرفه‌ای و تخصصی است، از افراد غیر‌حرفه‌ای سؤال می‌کنند و یا کسانی که در رسانه اظهار نظر می‌کنند، دانشی در رابطه با این قرارداد‌‌ها ندارند. نمی‌دانند و در این باره اظهار نظر می‌کنند، این اظهارنظر‌ها نامربوط است و ادامه این اظهارنظرهای غیرکارشناسی ضربه به اقتصاد کشور وارد می‌کند.

وی عنوان‌ کرد: من در شورای سیاست‌گذاری قراردادهای نفتی از اول حضور داشتم؛ این شورا ترکیب بیست و چند نفره‌ای داشت. همه کسانی بودند که در فعالیت‌های ملی ‌و بین‌المللی صنعت نفت صاحب‌نظر بودند. وزارت نفت این گروه را جمع کرد و آن‌‌ها نظارت‌های تخصصی را در‌باره این قرارداد‌ها انجام دادند.

پدیدار افزود: مراحل کار این‌گونه بود که ابتدا قرارداد‌هایی که در گذشته با شرکت‌های بین‌المللی داشتیم، بررسی کردیم. این گروه پس از بررسی متوجه شدند که بهترین قراردادهای صنعت نفت، قراردادهایی است که به شیوه بای‌بک بسته شد‌.

عضو هیأت نمایندگان اتاق تهران گفت: در مرحله بعد این گروه، نقاط مثبت ‌و منفی قراردادهای بای‌بک را بررسی کرد. در قرارداد بای‌بک انگیزه‌ای برای سرمایه‌گذار خارجی وجود ندارد. در حالی که در قراردادهای جدید به دنبال این هستیم تا شرکت‌هایی که وارد ایران می‌شوند، حضور بلند مدت داشته باشند. زیرا این کار انگیزه آن‌‌ها را بالا می‌برد. در واقع هم به ما سود می‌رسد و هم به آن‌ها؛ به همین دلیل فرمت قراردادهای ۳۳ کشور را مورد مطالعه قراردادیم. بانک مطالعاتی دقیقی را درست کردیم. به‌طور مثال، نروژ بهترین قرارداد را دارد. مالزی زمانی که شرکت پتروناس را ساخت بهترین فرمت قرارداد‌‌ها را درست کرد. از همه این قراردادهای کشور‌ها استفاده کردیم.‌

وی افزود: همه حقوقدان‌ها، کارشناسان‌، نخبگان، مشاوران، پیمانکاران و صنعتگران تجهیزات نفت، قرارداد‌های جدید را مورد بررسی قراردادند. در واقع از بررسی این قرارداد‌ها این نتیجه‌ به دست آمد که باید قراردادی را طراحی کنیم که یک امتیاز بگیریم، یک امتیاز بدهیم. یعنی قرارداد‌‌ها باید وین-وین باشد.

پدیدار گفت: ارزیابی کردیم ‌و متوجه شدیم که در حال حاضر مشکل توسعه صنعت نفت کمبود منابع مالی و تکنولوژی روز است. زیرا در ۵ سال گذشته ما در تحریم بودیم. تکنولوژی‌های کوچک را توانستیم در این مدت به دست آوریم، اما تکنولوژی‌های پیشرفته امکان‌پذیر نبود. مسأله مهم‌تر کیفیت‌ها است. ما هیچ استانداردی نداشتیم، چون در زمان تحریم اجازه صدور آن را نیز نداشتیم. از نظر کیفی نیز سطح پایینی داشتیم. در واقع ما فقط میدان نفت داشتیم.

وی افزود: ما باید به خارجی‌‌ها پیشنهادی را ارایه می‌دادیم که آن‌‌ها حاضر شوند پول، تکنولوژی با کیفیت و نیروی انسانی متخصص به ایران بیاورند. ما در ایران‌، نیروی انسانی داریم مقداری کمی پول و تکنولوژی داریم. نفت داریم. برای این‌که خارجی‌‌ها را ترغیب کنیم باید‌ سهمی از نفت را به آن‌‌ها بدهیم. به‌طور مثال اگر ۱۰۰ هزار بشکه در روز استخراج کردیم، ۲۰ هزار بشکه آن را به خود خارجی‌‌ها بدهیم. این کار تا مدت مشخصی انجام می‌شود. سقف این برداشت را ۲۵ سال انتخاب کردیم. در بد‌ترین شرایط نباید از ۲۵ سال بیش‌تر شود و حداکثر را به خارجی‌‌ها امتیاز دادیم. علاوه بر آن، به آن‌‌ها این امتیاز را می‌دهیم که مالیات به‌کار آن‌‌ها تعلق نگیرد. چون خارجی‌های از مالیات می‌ترسیدند.

مسابقه استخراج نفت

پدیدار عنوان ‌کرد: از سوی دیگر یک‌سری قوانین برای حمایت از صنایع داخلی داریم. قانون می‌گوید، اگر دولت می‌خواهد با خارجی‌‌ها قرارداد ببندد‌، باید ۵۱ درصد سهام آن را در اختیار ایرانی‌‌ها قرار بدهد و ۴۹ درصد به خارجی. شرکت‌های خارجی سؤالشان این بود که پس از چند سال برداشت نفت، سرمایه‌ای که می‌آورند به علاوه سود به آن‌‌ها بازمی‌گردد؟ در قراردادهای جدید این امتیاز در اختیار آن‌‌ها قرار می‌گیرد که چند درصد یا چند بشکه نفت از هر روز برداشت را برای خود‌بردارند. این اندازه‌ براساس این قرارداد‌ها قرار است به مناقصه گذاشته شود. به‌طوری که این شرایط فراهم می‌شود که شرکت‌های خارجی با یکدیگر به رقابت بپردازند. به دلیل نوسان قیمت نفت، استخراج نفت را در اختیار آن‌‌ها گذاشتیم، که بعداً با هر قیمتی که می‌خواهند، بفروشند.