اگر هنرمندیم صدای مردم باشیم

فغان شهاب حسینی از هجمه‌های اخیر

اگر هنرمندیم صدای مردم باشیم

نشست مطبوعاتی فیلم «شین» با حضور شهاب‌حسینی در پردیس سینمایی ملت برای این فیلم خارج از مسابقه برگزار شد. به گزارش ایسنا، شهاب‌حسینی در این نشست خبری با بیان اینکه جشنواره فجر سقف آرزوهایش نیست، گفت: مردم اگر صدای رسایی داشته باشند تا حرف خود را به گوش برسانند نیازی به خیابان رفتن و دادن خسارت‌های سنگین ندارند. اگر ما هنرمندیم و ادعایمان می‌شود پس صدای مردم باشیم. وی با خواندن بیتی از سعدی که بنی‌آدم اعضای یک پیکرند گفت: امکان ندارد در گوشه‌ای از این سرزمین اتفاقی تلخ بیفتد و ما داغدار نشویم. ابراز همدردی‌ می‌کنم با تمام داغداران وقایع اخیر و مجزا هم نمی‌کنم. او گفت: در این مدت فکر می‌کردم پس از این اتفاقات چه می‌شود کرد؟ و به نظرم رسید باید راه را ادامه داد و برای اهدافی که این عزیزان برای چه زندگی می‌کردند، زندگی کرد. جشنواره فجر و بخش خارج از مسابقه برای من امتیاز ویژه‌ای نیست. چهار سال دو فیلم خوب «نبات» و «هزار تو» را داشتم که به جشنواره راه نیافت و اساساً دینی به این جشنواره ندارم که بخواهم از آن دفاع کنم. او با اشاره به اینکه خودش هم درخواست برگزاری این نشست را داده بود، افزود: من از وحدت میان مردم دفاع می‌کنم و از تلاشی دفاع می‌کنم تا تفرقه میان این سرزمین ایجاد نشود. جشنواره فجر مثل همه فستیوال‌های دنیا یک امکان است. کاری به فیلم‌سازان باسابقه ندارم بلکه با فیلم‌سازان جوان کار دارم که فردا قرار است آینده سینما باشند. آدم نمی‌تواند برنتابد. من نمی‌توانم ساکت بنشینم که استاد پیشکسوت سینما که روند کاری‌اش پیش روی تماشاگر است امسال باز هم فیلمی‌می‌سازد که مطمئن است برخورد بدی با اثرش می‌شود و آن روغن ریخته را نذر امامزاده می‌کنند و سنگ بنایی را می‌گذارند که نتیجه‌اش چیزی جز نفرت‌پراکنی نیست و بقیه را هم در یک آمپاس اخلاقی قرار می‌دهد. این بی‌انصافی است که آدم انقدر خودخواه باشد و به نوعی حرف بزند که ملاحظه هیچ‌کس را در آن نکند. حسینی با اشاره به سؤالی که نوشته شده بود با برگزاری این نشست و نمایش فیلمش در بخش خارج از مسابقه به او امتیاز ویژه داده شده است، گفت: خیر، این امتیاز ویژه نیست ولی ما انسان‌های مدنی هستیم و سعی می‌کنیم از حقوق خود استفاده کنیم. جشنواره فجر می‌گوید که فیلم‌های خارج از مسابقه می‌توانند درخواست نمایش دهند و من هم فقط روال را رفتم. فیلم‌های دیگر هم می‌توانستند از این موقعیت استفاده کنند. او افزود: این جلسه مطبوعاتی هم به درخواست من اتفاق افتاده چون ظرف چند وقت اخیر فقط حرف خوردم و خواستم اگر می‌توانم یک بار از خودم دفاع کنم، این کار را انجام دهم. شهاب حسینی با بیان اینکه ضرر و خسارت را با ضرر و خسارت دیگری جبران نمی‌کنند، گفت: اگر ۱۷۶ عزیز را در یک اتفاق یا سانحه یا تصادف یا یا هر چیز دیگری که نمی‌دانم اسمش چیست، از دست داده‌ایم، راه‌حلش این است که سر حمله را به طرف یک‌سری نخبه دیگر بگذاریم؟ من بیش از ۲۰ سال است که در این مملکت کار می‌کنم و به احترام مردم و مخاطبان با همه همکارانم سرشاخ شده‌ام که هر مزخرفی را نسازند، آن وقت عده‌ای رفته‌اند یک چیزهایی را از سال‌ها پیش از مصاحبه‌ای پیدا کردند که ای کاش همه آن را می‌گذاشتند، چون مرام و خط فکری من در تمام سال‌ها مشخص بوده و حالا اگر شرایط به‌گونه‌ای شده که در مملکتی که دم از آزادی بیان می‌زنیم، نمی‌شود حرف زد، مشکل من نیست. این بازیگر ادامه داد: به قول بزرگی، آدم باید برای رضای خدا حرف بزند نه کسی دیگر. این رویکرد من بوده و باز هم ادامه خواهد داشت. من علاقه‌ای به تکه‌تکه شدن این لحاف ۴۰ تکه سرزمینم ندارم. نامه‌ای نوشتم به روحانی برای رفع ممنوعیت بهروز وثوقی و بماند که چقدر جای تجربه‌های ایشان خالی است. حیف که نمی‌توانیم هیچ‌وقت بشنویم این تجربه‌ها چطور به دست آمده و در این ۴۰ سال چه مسیری را طی کرده که در آمریکا همان‌طور که در نامه اخیرش دیدیم از ایمان به خدا حرف می‌زند. بنده اگر از ایشان و حضورش در جشنواره دفاع می‌کنم به این دلیل بود که جشنواره یک فرصت است. البته این اولویت دوم من بود. چون مساله اول دیده شدن فیلم محسن امیریوسفی به بهانه حضور ایشان بود، چرا که می‌خواستم پیام این فیلم که بسیار به درد امروز می‌خورد، شنیده شود، آن هم پس از شش سال توقیف ناجوانمردانه و اکرانی که باعث شد تأثیر فیلم در اکران از دست برود. حسینی تأکید کرد: حرف فیلم «آشغال‌های دوست‌داشتنی» فنا شد. در حالی که می‌شد مطرح شود. بنده به عنوان یک هنرمند هیچ‌گاه مخاطبم را انتخاب نکردم، چون حق بودن را که نمی‌توانیم از هم بگیریم. حق بودن ازلی است. هیچ‌کس حق گرفتن آن را ندارد، بنابراین راه این مسأله تعامل است و حالا هر چقدر می‌خواهید به من فحش دهید. حسینی ادامه داد: عزت و ذلت دست خداست اما نامه‌هایی که نوشتم و آن چیزی که در پی آن رخ داد فقط یک چیزش من را نگران کرده؛ آن هم کامنت‌های ۸۵ درصد افراد کامنت‌گذار بود که قابل پخش و بازتاب نیست، چون برای مردمی‌ بود که بدون فحش نمی‌توانند حرف خود را بزنند. من دو نامه نوشتم که فکر می‌کردم با مردم فرهیخته کشورم که حافظ و سعدی می‌خوانند، طرف هستم. فسفر مغزم را سوزاندم که چهار خط عربی بنویسم و جواب آنها فحش بود و حالا تعارف بین من و مخاطبم برداشته شد و لزومی‌ احساس نمی‌کنم که ورای توانایی خودم احترام بگذارم و تواضع داشته باشم. وی تأکید کرد: مشکلات ما با هیچ دستی از خارج از کشور حل نمی‌شود. دو سال است دنیا را می‌چرخم و به این ایمان رسیده‌ام. مشکل ما بین خودمان و با تعامل میان خودمان حل می‌شود. اگر منتظر کسی از بیرون هستیم، زهی خیال باطل.