حذف زغال‌سنگ از صنعت برق

حذف زغال‌سنگ از صنعت برق

شرکت‌های زیمنس، جنرال الکتریک و توشیبا که تولیدکنندگان جهانی تجهیزات برقی هستند، امسال اعلام کرده‌اند که دیگر پروژه‌های تولید نیروی الکتریکی زغال‌سوز را نخواهند ساخت. به گزارش اویل‌پرایس، صرف‌نظر از اینکه مدیریت این شرکت‌ها چگونه به توجیه این تصمیم پرداختند، دلیل آن ساده است زیرا دیگر آینده‌ای در کسب‌وکار زغال‌سنگ نمی‌بینند. برای دریافتن تأثیر این تصمیم، کافی است ببینیم هنگامی‌که یک شرکت نرم‌افزاری دیگر نمی‌خواهد از یک برنامه نرم‌افزاری یا یک سیستم عامل حمایت کند، چه اتفاقی می‌افتد. مشتریان می‌توانند به استفاده از آن ادامه دهند، اما برای بهبود فرآیند فعالیت چگونه هزینه خواهند کرد؟ چه مدت این تولیدکنندگان از محصولاتشان حمایت خواهند کرد؟ تردیدی وجود ندارد که این شرکت‌ها مشتریانشان را نسبت به وفاداریشان به زغال‌سنگ قدیمی ‌مطمئن خواهند کرد. اما مسلماً مصرف‌کنندگان که به‌خوبی مشکلات عدم حمایت از محصولات را می‌دانند به فکر تسریع برنامه تعطیلی نیروگاه‌های زغال‌سوز می‌افتند. شرکت‌های برق در سراسر جهان تولید نیروی زغال‌سوز را رها نکرده‌اند و به‌خصوص در کشورهایی مانند لهستان و آلمان، اقتصادهای محلی وابستگی زیادی به معدنکاری زغال‌سنگ و تولید صنعتی دارند. همین وضعیت در ایالت‌های معدنی آمریکا مشاهده می‌شود. اگرچه معدنکاری زغال‌سنگ یک صنعت روبه افول است اما معدنکاران همچنان دستمزدهای بالایی دریافت می‌کنند به‌خصوص در جوامع روستایی که فرصت‌های دیگر اندک هستند. منافع ایالتی و محلی آمریکا هم با حفظ این صنایع و مشاغل با وجود اطلاع از این که روزهای زغال‌سنگ به عنوان یک سوخت تولید نیرو رو به پایان است، موافق هستند. شرکت‌های برق به عنوان کسب‌وکار، انگیزه مالی برای حفظ نیروگاه‌های زغال‌سوز آلاینده و قدیمی‌دارند. زیرا سرمایه‌گذاری فعلی آنها در دارایی‌های زغال‌سنگ هنوز به طور کامل ارزش خود را از دست نداده است. بنابراین از خود می‌پرسند چرا باید تأسیسات را تا زمانی که مصرف‌کنندگان پول آنها را کامل پرداخت می‌کنند، تعطیل کنند؟ چنین اقدامی‌مستلزم صفر شدن ارزش این دارایی‌هاست که تأثیر مالی نامطلوبی روی اظهارنامه درآمد و ترازنامه خواهد داشت و باعث افزایش تفحص مؤسسات اعتبارسنجی اوراق قرضه می‌شود. متعاقباً، شرکت‌های نیرو برای حفظ وضعیت فعلی درخصوص زغال‌سنگ انگیزه اقتصادی دارند. اینجاست که نقش سیاست دولت مفید خواهد بود. رگولاتورها به‌خصوص در سطح کمیسیون برق عمومی‌ ایالتی می‌توانند به شرکت‌های نیرو اجازه دهند، هزینه سرمایه‌گذاری‌های زغال‌سنگ بی‌ارزش شده خود را از مصرف‌کنندگان بگیرند. اما چنین اقدامی‌ مستلزم اقدام رگولاتوری است که احتمالاً با مخالفت روبه‌رو می‌شود. همچنین تصور می‌رود اتحادیه‌های کارگری در صنعت برق نسبت به گرایشی که به سوی تجدیدپذیرها وجود دارد، خوشحال نیستند. مشاغل در صنعت تجدیدپذیر کمتر اتحادیه‌ای خواهند بود و دستمزدهای کمتری دریافت می‌کنند. صنعت جهانی تولید برق با دو چالش اصلی روبه‌روست. نخستین چالش، جایگزینی دارایی یا سیکل مدرنیزه شدن است. گذاری که نیروگاه‌ها تمایل دارند از زغال‌سنگ به گاز طبیعی انجام دهند، به دلایل محیط‌زیستی تحت انتقاد قرار دارد. نتیجه احتمالی آن نیروگاه‌های بادی، خورشیدی و مخازن ذخیره‌سازی نیرو در ابعاد گسترده است. ساخت نیروگاه‌های گازسوز دربرگیرنده ریسک دارایی فزاینده‌ای است. چالش دوم برای صنعت جهانی تولید برق، بخشی از یک سیکل گسترده برقی‌سازی است. در چنین فضایی برق تولید شده به یک شیوه دوستدار محیط‌زیست مستلزم کنار گذاشتن استفاده از سوخت‌های فسیلی خواهد بود. تأثیر برقی‌سازی در حمل‌ونقل از نظر پتانسیل خودروهای برقی باطری‌دار مشخص است و استفاده خانگی و تجاری از گاز طبیعی هم به تدریج کنار گذاشته خواهد شد. برای نیروگاه‌ها چنین امری به منزله دشواری‌های فزاینده و هزینه فراهم کردن خدمات ضروری است. اما خبر خوب این است که تصور می‌رود مشتریان تمایل دارند برای خدمات نیرو هزینه بپردازند. اما خبر بد این است که تفحص رگولاتوری و سیاسی فزاینده ممکن است ابهامات مالی ایجاد کند. در بدترین حالت ممکن است انحصار بخش‌خصوصی زیر ذره‌بین برود و مالکیت دولتی نیروگاه‌ها ترجیح داده شود. مرز بین فعالیت اقتصادی خصوصی و دولتی مداوم تغییر داده می‌شود و این ممکن است یکی از دفعاتی باشد که ساختار قدیمی‌آماده تغییر است. به نظر می‌رسد که پرسش بیشتر از اینکه درخصوص حذف استفاده از سوخت‌های فسیلی توسط صنعت برق باشد، درباره سرعت چنین تغییری خواهد بود.