رئیس کمیسیون معادن اتاق بازرگانی همکاری مشترکی در حوزه معادن با کشورهای مختلف نداشتیم رئیس کمیسیون معادن و صنایع‌معدنی اتاق بازرگانی ایران، اظهار داشت: متأسفانه ما معمولاً همکاری مشترکی در حوزه معادن با کشورهای مختلف نداشتیم. در برهه‌هایی که تحریم‌های آمریکا علیه ایران نبود، ارتباطاتی داشتیم برای مثال شرکت‌های خارجی در ایران در چند معدن […]
رئیس کمیسیون معادن اتاق بازرگانی
همکاری مشترکی در حوزه معادن با کشورهای مختلف نداشتیم
رئیس کمیسیون معادن و صنایع‌معدنی اتاق بازرگانی ایران، اظهار داشت: متأسفانه ما معمولاً همکاری مشترکی در حوزه معادن با کشورهای مختلف نداشتیم. در برهه‌هایی که تحریم‌های آمریکا علیه ایران نبود، ارتباطاتی داشتیم برای مثال شرکت‌های خارجی در ایران در چند معدن درگیر بودند اما متأسفانه به‌واسطه تحریم‌ها کشور را ترک کردند. به گزارش ایلنا، بهرام شکوری؛ در مورد وضعیت همکاری‌های معدنی با دیگر کشورها، اظهار کرد: به‌خاطر مشکلات تحریمی‌که داریم بیشترین میزان مبادلات اقتصادی ما در همه بخش‌ها با کشورهای همسایه از جمله عراق و علاوه بر آن چین است. اعداد و ارقام رسمی‌دو سال بعد اعلام می‌شود ولی آمارهای غیررسمی‌نشان می‌دهد که ما سالانه تا ۵۰ میلیارددلار صادرات غیرنفتی داریم که حدود ۳۰ درصد از آن را محصولات معدنی تشکیل می‌دهد. وی در مورد پروژه‌های مشترک گفت: متأسفانه ما معمولاً همکاری مشترکی در حوزه معادن با کشورهای مختلف نداشتیم. در برهه‌هایی که تحریم‌های آمریکا علیه ایران نبود، ارتباطاتی داشتیم برای مثال شرکت‌های خارجی در ایران در چند معدن درگیر بودند اما متأسفانه به‌واسطه تحریم‌ها کشور را ترک کردند. چند مجموعه چینی هنوز هستند که در معادن ما سرمایه‌گذاری کردند و علاوه بر آن فقط هندی‌ها در چابهار سرمایه‌گذاری کردند. شکوری؛ افزود: بخشی از ایرانیان نیز به صورت جسته‌وگریخته سرمایه‌گذاری‌هایی در دیگر کشورهای اطراف مانند ترکیه یا حتی استرالیا انجام داده‌اند و معادنی را خریداری کرده‌اند. ولی به صورت گسترده ارتباط معدنی با دیگر کشورها متأسفانه شکل نگرفته است، اگر این اتفاق رخ می‌داد امروز در تحریم‌ها دچار مشکل نمی‌شدیم. وی درخصوص علت نبود سرمایهگذاریهای مشترک تصریح کرد: به‌واسطه شاخص‌هایی که در دنیا تعریف می‌شود مانند شاخص کسب‌وکار و… این اتفاق رخ می‌دهد. همه این شاخص‌ها تأثیرگذار است، وقتی ما شرایط مناسبی نداریم طبیعتاً برای سرمایه‌گذاران خارجی چندان ایجاد علاقه‌ای نمی‌شود که در کشور ما سرمایه‌گذاری کنند. رئیس کمیسیون معادن و صنایع‌معدنی اتاق بازرگانی ایران، بیان کرد: تحریم‌ها هم علت مضاعفی بوده است، بسیاری از کمپانی‌هایی که در کشورهای مختلف در اروپا و یا در دیگر کشورها فعالیت می‌کنند رابطه به هم تنیده‌ای با آمریکا دارند. طبیعی است که اگر با ما رابطه داشته باشند روی ارتباط آنها با آمریکا تأثیر می‌گذارد. هیچ فعال اقتصادی که معقول فکر کند ۱۰۰۰ریال را فدای ۱۰ریال نمی‌کند. از آنجا که میزان مبادلات آنها با آمریکا بیشتر است و برخی از آنها شرکای آمریکایی دارند، در نهایت پا پس می‌کشند، ایران را کنار می‌گذارند و سعی می‌کنند با ایران همکاری نکنند یا حتی اگر همکاری دارند به صورت غیررسمی‌باشد که دچار مشکل نشوند. وی در پاسخ به سؤالی در مورد امکان استفاده از منابع کشورهای همسایه گفت: ما می‌توانیم از منابع معدنی کشورهای همسایه استفاده کنیم. برای مثال ادامه منبع سنگان در کشور افغانستان است و حتی ادامه مسیر معدنی آنها می‌تواند از ایران باشد که امن‌تر است. این مناسبات می‌تواند شکل بگیرد اما ناامنی‌هایی که در افغانستان هم وجود دارد هم بی‌تأثیر نیست. متأسفانه بیشتر کشورهایی که در اطراف ما هستند و منابع معدنی دارند درگیر جنگ هستند. برای مثال افغانستان سال‌هاست که درگیر جنگ بوده یا عراق به تازگی از جنگ خلاص شده و در حال بازسازی است. سوریه هم با اینکه منابع معدنی خوبی دارد ولی درگیر جنگ است. طبیعتاً بخش‌خصوصی هم چندان اشتیاقی برای سرمایه‌گذاری نشان نمی‌دهد. شکوری؛ خاطرنشان کرد: شرکت‌های خارجی برای سرمایه‌گذاری در ایران اشتیاق دارند و این علاقه ابراز می‌شود ولی متأسفانه به‌واسطه تحریم‌ها عملاً نمی‌توانند سرمایه‌گذاری کنند. وگرنه علاقه‌مندی در بسیاری از کشورهای اروپایی و شرکت‌های آنها وجود دارد، سابقه همکاری با ما را نیز داشته‌اند. وی همچنین گفت: اگر کاری که آمریکا کرد ما می‌توانستیم با دنیا کنیم الان شرایط بهتری داشتیم، یعنی اگر می‌توانستیم سرمایهگذاریهای مشترکی را در زمانی که تحریم نبودیم یا بعد از امضای برجام شکل دهیم، شاید امروز گسستن این رابطه برای طرف‌های مقابل سخت بود. در حوزه نفت دیدیم که ژاپن و کره‌جنوبی به این علت که سیستم خود را روی نفت ایران تنظیم کرده بودند مجبور می‌شدند که از آمریکا مجوزهای موردی برای خرید نفت از ایران بگیرد. ما باید این ضرورت‌ها ایجاد می‌کردیم تا آنها نتوانند به راحتی کشور را ترک کنند. این خطای ما بود، ما یا از شرکت‌های خارجی تجهیزات خریدیم یا به آنها محصول بفروشیم؛ سرمایه‌گذاری مشترک انجام ندادیم. اگر این کار را می‌کردیم گسستن برای آنها هم هزینه‌های سنگینی داشت و شاید تلاش می‌کردند که این ارتباط قطع نشود.
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاه بسته شده است.