ابهام در عملکرد نوردکاران فولادی؛ تولید بدون ارزش‌افزوده حواشی پیرامون فعالیت‌ها، مطالبات، میزان عرضه محصولات نوردکاران فولادی در بورس کالا و… همیشه وجود داشته است؛ به‌گونه‌ای که زنجیره فولاد و بورس از میزان عرضه کمتر از شمشِ دریافتی نوردکاران شاکی‌اند و خود نوردکاران هم از رانت بورس کالا و قیمت شمش تخصیصی ناراضی‌اند. موضوعاتی همچون […]
ابهام در عملکرد نوردکاران فولادی؛ تولید بدون ارزش‌افزوده
حواشی پیرامون فعالیت‌ها، مطالبات، میزان عرضه محصولات نوردکاران فولادی در بورس کالا و… همیشه وجود داشته است؛ به‌گونه‌ای که زنجیره فولاد و بورس از میزان عرضه کمتر از شمشِ دریافتی نوردکاران شاکی‌اند و خود نوردکاران هم از رانت بورس کالا و قیمت شمش تخصیصی ناراضی‌اند. موضوعاتی همچون عرضه محصول کمتر از مواداولیه دریافتی آن هم با وجود افزایش ظرفیت کارخانه‌های نوردی و چشم‌پوشی از درآمد ارزی به بهای صادرات میلگرد با قیمت پایین‌تر از شمش، مواردی است که عملکرد نوردکاران فولادی را مبهم می‌کند. به گزارش ایسنا، انجمن نوردکاران فولادی از عرضه قطره‌چکانی مواداولیه مورد نیاز خود گلایه دارند و معتقدند که چالش اصلی آنها، مهندسی عرضه و قیمت‌گذاری در بورس کالاست که مشکلات بسیاری را برای نوردکاران فولادی ایجاد کرده و بالادستی‌ها را در سوددهی و پایین‌دستی‌ها را در زیان قرار داده است. در این رابطه سیداحمد رضوی‌نیک؛ رئیس انجمن نوردکاران فولادی، بر افزایش بی‌رویه قیمت شمش و بالا رفتن نرخ آن نسبت به قیمت‌های داخلی و همچنین تعیین نامناسب قیمت پایه ارزش گمرکی تأکید دارد و معتقد است که منافع زنجیره بایستی از معدن تا محصول نهایی در کل زنجیره توزیع شود.
عرضه محصول کمتر از شمش دریافتی و صادرات بدون ایجاد ارزش‌افزوده
این‌ها در حالیست که موضوع عرضه محصول در بورس کالا توسط نوردکاران فولادی همیشه مطرح بوده است. نوردکاران فولادی اکثراً از آنچه که باید، کمتر عرضه می‌کنند، اما آنچه که اهمیت بیشتری دارد این است که به همان میزان شمشی که از بورس خریداری می‌کنند، بایستی محصول در بورس عرضه می‌کرند اما همین اتفاق هم نمی‌افتد. آمار بورس کالا نشان می‌دهد که از شمش خریداری شده توسط نوردکاران فولادی تنها حدود ۶۰ درصد در بورس کالا عرضه شده و باقی آن یا در بازار آزاد فروخته یا صادر شده است. علاوه براین طبق آمار، ضریب بهره‌برداری کارخانه‌های نوردکاران فولادی طی چند سال اخیر افزایش پیدا کرده است. به واسطه همین موضوع، تزریق شمش به بازار داخلی هم طبیعتاً بایستی افزایش یافته باشد؛ لذا با افزایش عرضه بایستی قیمت به نفع مصرف‌کننده پایین آمده باشد؛ اما آیا واقعا این اتفاق افتاده است؟ طبیعتاً شمش دریافتی نوردکاران بایستی منجر به عرضه محصول در بازار داخلی یا صادرات شود و این در حالیست که بازار نشان می‌دهد که قیمت برای مصرف‌کننده، پایین که نیامده است هیچ، بلکه در بحث صادرات هم نوردکاران میلگرد را با قیمت پایین‌تر از شمش صادر می‌کنند؛ بنابراین چه ارزش‌افزوده‌ای ایجاد شده و تولید چه نتیجه‌ای داشته است؟ زمانی هم که علت این موضوع (صادرات میلگرد با قیمت پایین‌تر از شمش) از نوردکاران سؤال می‌شود، برای پاسخگویی در در وهله اول، توپ را به زمین ذوب‌آهنی‌ها می‌اندازند و ادعا می‌کنند که ذوب‌آهن اولین عرضه‌کننده ارزان در صادرات است. این در حالی است که علاوه بر اینکه ذوب‌آهن اصفهان خودش مصرف‌کننده است و شمش مورد نیاز خود را خودش تولید می‌کند، روال برای همه تولیدکنندگان نیز در صادرات میلگرد بدین‌گونه شده است؛ چراکه میلگرد صادراتی به سبب تعرفه‌هایی که دارد، امکان صادرات با قیمت بالاتر از شمش ندارد. براین اساس دو سؤال اساسی و اصلی وجود دارد. چرا نوردکاران فولادی به همان میزان که شمش خریداری کرده‌اند، محصول در بورس کالا عرضه نکردند؟ ثانیاً، با توجه به اینکه درصد پوشش ظرفیت کارخانه‌ها افزایشی بوده اما افزایش عرضه شکل نگرفته و قیمت میلگرد صادراتی هم بالاتر از قیمت شمش نبوده است، پس چرا آنها به دریافت شمش بیشتر اصرار دارند؟ آمار موجود از عرضه و معامله شمش و مقاطع طی دو سال گذشته نشان می‌دهد که نوردکاران فولادی در سال ۱۳۹۸، دو میلیون و ۸۶۱ هزار و ۸۶۳ تن شمش دریافت کرده اما میزان عرضه مقاطع طویل (به جز خود مصرفی) برابر یک میلیون و ۸۰ هزار و ۶۴۰ تن بوده است. در سال ۱۳۹۹ نیز علی‌رغم دریافت پنج میلیون و ۱۵۲ هزار و ۵۱۲ تن شمش، تنها سه میلیون و ٢٢٦ هزار و چهار تن مقاطع طویل عرضه شده است. البته که نوردکاران فولادی در رابطه با شائبه‌های پیرامون تحویل شمش فولاد توسط این انجمن و عدم عرضه آن در بورس کالا، از «مافیای فولاد»! و انحصارگرایی سخن می‌گویند و اعلام می‌کنند که قیمت مواداولیه در بورس کالا حداقل ۱۰ درصد گران‌تر از قیمت‌ها در کف بازار آزاد است. مواداولیه با قیمت بسیار ارزان‌تر و با ۴۵ درصد قیمت جهانی با رانت فولادی‌ها براساس مصوبه قبلی، به میانه زنجیره تزریق می‌شود. ضمن اینکه در تمام دنیا برای صادرات مواد خام عوارض وضع می‌شود و بر محصولات نهایی تعرفه ایجاد می‌کنند اما به دلیل وجود مافیای فولاد و به‌دنبال ارزان‌فروشی شمش، همه کشورهای حاشیه خلیج‌فارس تولیدکننده محصول نهایی شده‌اند. شمش ارزان سبب شده که دولت عراق ۱۰۰دلار تعرفه بیشتر بر محصولات نهایی فولاد وضع کند. امروز میلگرد ایران در عراق به فروش نمی‌رسد مگر ۱۰۰دلار پایین‌تر از قیمت جهانی!
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاه بسته شده است.