اهمیت راهبردی کارخانه شمش آنتیموان توسط گل‌گهر پرداخت و با همین تیتر و اشاره به سهم چهاردرصدی تولید شمش فولاد در گل‌گهر و تلاش برای افزایش این سهم از تولید شمش در کشور، گزارش خود را با مشروح ذیل منتشر کرد. به گزارش مناقصه‌مزایده، بررسی افزایش سوددهی شرکت‌های بزرگ معدنی باعث شده در کنار حوزه […]
اهمیت راهبردی کارخانه شمش آنتیموان توسط گل‌گهر پرداخت و با همین تیتر و اشاره به سهم چهاردرصدی تولید شمش فولاد در گل‌گهر و تلاش برای افزایش این سهم از تولید شمش در کشور، گزارش خود را با مشروح ذیل منتشر کرد. به گزارش مناقصه‌مزایده، بررسی افزایش سوددهی شرکت‌های بزرگ معدنی باعث شده در کنار حوزه اصلی فعالیت خود به سراغ رایزنی برای حضور در بخش‌های دیگر بروند. این بار شرکت معدنی و صنعتی گل‌گهر پس از توسعه زنجیره ارزش فولاد در مجموعه خود به سراغ سرمایه‌گذاری در حوزه آنتیموان می‌رود. ورود به حوزه تولید عناصر نادر خاکی از جمله آنتیموان جزء اولویت‌های اصلی سازمان توسعه و نوسازی معادن و صنایع‌معدنی ایران (ایمیدرو) بوده است. اهمیت استراتژیک این عناصر باعث شد اکتشاف و بهره‌برداری از این ذخایر در دستور کار ایمیدرو قرار بگیرد. ایران با توجه به اهمیت عناصر استراتژیک در صنایع های‌تک به سمت بهره‌برداری از این ذخایر رفته و آنتیموان را به مرحله تولید شمش رسانده است. دراین رابطه در بهار ۱۳۹۵ ایران با بهره‌برداری از نخستین واحد پایلوت تولید شمش آنتیموان در منطقه «سفیدآبه» استان سیستان‌وبلوچستان، به جمع هشت کشور تولیدکننده این شمش در دنیا پیوست. تولید چنین شمشی باتوجه به قیمت‌های جهانی آن و همچنین شرایط تحریم نقش مهمی در تأمین نیاز داخل و همچنین درآمدهای ارزی ایفاء می‌کند. از سویی دیگر باتوجه به روابط تجاری میان ایران و چین صادرات این محصول به کشور اژدهای زرد می‌تواند در ارزآوری غیرنفتی نقش مهمی ایفاء کند. اما اینکه چرا قرعه به نام گل‌گهر افتاده و شرکت تهیه و تولید مواد معدنی راهبری کارخانه تولید شمش آنتیموان سفیدابه را به این شرکت واگذار کرده سؤالی است که جوابش را می‌توان در نگاهی به عملکرد چندسال اخیر گل‌گهر پیدا کرد. شرکت معدنی و صنعتی گل‌گهر در سال‌های اخیر با سرمایه‌گذاری در زنجیره ارزش فولاد توانست شعار از معدن تا فولاد را محقق نماید. امروز گل گهر اولین تولیدکننده کنسانتره سنگ‌آهن کشور است که نقش مهمی در تأمین مواداولیه واحدهای فولادی ایفاء می‌کند. در کنار این موضوع با سرمایه‌گذاری‌های درست و کارشناسی و همچنین بومی‌سازی تکنولوژی و عدم وابستگی به واردات، سهم چهار درصدی در تولید شمش فولاد دارد و تلاش می‌کند این سهم را افزایش دهد. اما در این میان افزایش سوددهی باعث شده گل گهر سرمایه‌گذاری‌های خود در حوزه ماشین آلات و اکتشافات و توسعه زنجیره ارزش را بالا ببرد. از سویی دیگر برنامه‌های توسعه‌ای این مجموعه تمایل سهامداران را افزایش داده درنتیجه سرعت اجرای طرح‌ها بالا می‌رود. سرمایه‌گذاری گل‌گهر در طرح ملی انتقال آب خلیج‌فارس در کنار طرح‌های توسعه‌ای معدنی و فولادی نمونه‌ای از توان این مجموعه برای تأمین نقدینگی است. در نتیجه واضح است که چنین توانایی باعث شد شانس راهبری کارخانه شمش آنتیموان به گل‌گهر برسد. این تصمیم را می‌توان جزء برون سپاری‌های دولت برای توسعه هرچه بیشتر بخش معدن تلقی کرد. البته چنین تصمیمی بازی «برد-برد» خواهد بود که شاید دستاورد بیشتری برای گل‌گهر به همراه داشته باشد. حضور گل‌گهر در این مجموعه و راهبری آن در مسیر توسعه می‌تواند مسیری برای ورود به دیگر پروژه‌های مهم معدنی باشد که سکان هدایتش به این شرکت کرمانی واگذار شود. از سویی دیگر افزایش درآمد در چنین بخش‌هایی توان سرمایه‌گذاری گل‌گهر برای توسعه هرچه بیشتر در منطقه را افزایش می‌دهد و منطقه گل‌گهر را به اهداف پیش‌بینی شده یعنی تبدیل به منطقه ویژه اقتصادی و قطب تولید سنگ آهن و فولاد نزدیک خواهد کرد. اما آن طور که پیداست مجموعه سازمان‌های دولتی همچنان شرکت‌های زیرمجموعه خود را برای اجرای پروژه‌های استراتژیک و مهم ترجیح می‌دهند. این موضوع شانس حضور بخش‌خصوصی در حوزه معدن که در زمینه تعامل خارجی توانمندی بیشتری به همراه دارند را کاهش می‌دهد. اما شرکت‌های بزرگ مانند گل‌گهر می‌توانند با تعامل و ایجاد کنسرسیوم‌های معدنی بخش خصوصی را وارد بازی توسعه کنند.
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاه بسته شده است.