یک بار هم جراحی سیاسی کنید!

به بهانه اجرای طرح اقتصادی جدید یک بار هم جراحی سیاسی کنید! گروه سیاسی- جراحی اقتصادی دولت از زمانی شروع شد که لایحه بودجه بدون ارزترجیحی به مجلس رفت و پس از چندی نیز مجلسیان با انداختن توپ به زمین دولت اعلام کردند که مجلس در این مورد دست دولت را باز گذاشته تا هر […]

به بهانه اجرای طرح اقتصادی جدید

یک بار هم جراحی سیاسی کنید!

گروه سیاسی- جراحی اقتصادی دولت از زمانی شروع شد که لایحه بودجه بدون ارزترجیحی به مجلس رفت و پس از چندی نیز مجلسیان با انداختن توپ به زمین دولت اعلام کردند که مجلس در این مورد دست دولت را باز گذاشته تا هر یارانه ترجیحی را حذف کند! در آن بازه بسیاری از کارشناسان و رسانه‌ها اعلام کردند که سپردن عنان حذف ارزترجیحی به دولت تبعات بسیاری را در پی خواهد داشت اما مجلسیان خوش‌خیال به هوای اینکه دولت به صورت تدریجی قیمت‌ها را آزاد و با نظارت سفت و سخت بازار را متعادل خواهد کرد، عنان حذف ارزترجیحی یا همان ارز ۴۲۰۰ تومان را به دولت رئیسی سپردند. البته ذکر این نکته نیز ضروری است که در دولت روحانی نیز بسیاری از کارشناسان نسبت به تصمیمات خلق‌الساعه‌ای همچون اعلام رسمی ارز دولتی که همان ارز ترجیحی شد، منتقد بودند اما اسحاق جهانگیری؛ معاون اول دولت وقت با اعلام این که منبعد دولت تنها یک ارز را که همان ارز ۴۲۰۰ تومانی است، به رسمیت می‌شناسد، بنزین را روی آتشی ریختند که تا الان سقف میلیون‌ها نفر را آتش زده است!! در این جا پرسشی که مطرح است اینکه چرا افراد تصمیم‌گیر دولت سابق که چنین وضع آشفته‌ای را رقم زدند همچنان در ناز و نعمت زندگی می‌کنند و به هیچ دستگاهی پاسخگو نیستند؟! حال که بسیاری از مشکلات اقتصادی ما ریشه سیاسی دارد، آیا نباید یک بار هم که شده جراحی سیاسی را آغاز کرد؟ در ادامه مطلب به این مهم خواهیم پرداخت.

چرا چاره کار همیشه جراحی اقتصادی است؟

سیدابراهیم رئیسی؛ به عنوان مهم‌‌ترین مقام اجرایی کشور چاره را در جراحی اقتصادی دیده است. جراحی که باید در دولت‌های قبلی اعمال می‌شد اما به‌جملگی به صورت ناقص انجام شد تا وضع به چنین شکلی دربیاید. مدعای این حرف را نیز در افزایش قیمت سوخت می‌توان دید که همچنان سیاست غلط عدم تغییر سالیانه سوخت ادامه دارد و هر دولتی مجبور بوده تا به یکباره قیمت سوخت را که پاشنه‌آشیل اقتصاد و یکی از مهم‌‌ترین روش‌های ارتزاق مردم است، بالا ببرد! حال آن که اگر دولت‌ها طی دهه‌های مختلف نسبت به افزایش تدریجی با شیب بسیار ملایم قیمت سوخت اهتمام می‌ورزیدند، جنجال‌هایی همچون آبان ۹۸ به وجود نمی‌آمد. حال در چنین شرایطی دولت رئیسی تنها راه را در جراحی مجدد اقتصادی دیده است و رقم یارانه‌ها را نیز نزدیک به ۱۰ برابر اضافه کرده تا مرهم این روزهای مردم باشد.

دل‌نگرانی‌های اقتصادی مردم

مردم البته از پرداخت‌های این‌چنینی دل خوشی ندارند زیرا با پرداخت یارانه ۴۵ هزار و ۵۰۰ تومانی، قیمت کالا‌ها صد‌ها درصد افزایش یافت اما در تمام این سال‌های سخت تنها رقمی که ثابت ماند، رقم واریز یارانه‌ها بود! حال دوباره همان کابوس به سراغ مردم آمده است. آنان که تجربه تلخی در مدل اقتصادی قبلی تجربه کرده‌اند به خوبی می‌دانند که رقم فعلی نیز باعث افزایش صد‌ها برابری تمامی کالا‌ها خواهد شد و قطعاً این رقم کفاف زندگی آنان را نمی‌دهد. البته ذکر این نکته نیز ضروری است که طبق اعلام دولت اکنون بیش از ۷۰ میلیون نفر از دهک‌های اول تا نهم، یارانه دریافت می‌کنند اما پرس‌وجو‌ها حاکی از آن است که باید نسبت به رقم اعلام شده دقت بیشتری به خرج داد زیرا معیارهای دریافت یارانه به‌گونه‌ای است که بسیاری را از دریافت آن باز خواهد داشت. همین الان احتمال قطع مجدد برق صنعت فولاد و افزایش قیمت متعاقب آن (به گفته رئیس اتحادیه تولیدکنندگان فولاد)، افزایش قیمت ماهی در اثر صادرات به روسیه، رشد خیره‌کننده نرخ اجاره، عبور قیمت پراید از ۲۰۰ میلیون تومان، اخبار نه چندان دلگرم‌کننده از مذاکرات برجام و بسیاری عوامل روانی و حقیقی دیگر، همزمان بازار و اذهان شهروندان ایرانی را نشانه گرفته است.

یک بار هم از سیاست شروع کنید

به باور بسیاری از کارشناسان ریشه تمام مشکلات اقتصادی کشور، سیاسی است. از باج‌خواهی‌ها گرفته تا قسمت کردن بخش‌های مختلف اقتصاد برای گروه‌ها و حزب‌های خاص! در واقع مسأله این است که به اتفاق‌نظر اکثر کارشناسان اقتصادی که تعلقات سیاسی و ایدئولوژیک آن‌‌ها بر کار کارشناسی‌شان غالب نیست، ریشه مسائل اقتصادی ایران، سیاسی است و اگر قرار بر جراحی باشد، این کار باید ابتدائاً در حوزه سیاست داخلی و خارجی اتفاق بیفتد وگرنه رنج اضافی برای مردمی است که تا همین جا هم تحمل و مدارای زیادی کرده‌اند. اساساً، حالا که حرف از جراحی و اقدامات پیشگیرانه از رسیدن بیمار به مرحله قطع عضو است، چرا جراحی را از طرف دیگر نبینیم که تا محقق نشوند، جراحی‌های اقتصادی هم نه توفیق قابل انتظار را دارند و نه حمایتی برمی‌انگیزند؟ جراحی را از دیپلماسی منطقه‌ای و جهانی شروع کنید. سیاست‌هایی که بیشتر مقوم رقابت با همسایگان بوده‌اند تا همکاری‌های منطقه‌ای. یا از ردیف بودجه‌هایی که اگر حذف شوند هیچ اتفاقی نمی‌افتد جز جلب رضایت ملت. به مرحله جراحی رسیده‌ایم؟چرا باید یک کشور، دو نیروی زمینی، دو نیروی هوایی و دو نیروی دریایی و چند نهاد امنیتی موازی با شرح وظایف یکسان داشته باشد؟ سوءمدیریت و اتلاف منابع از این روشن‌تر؟ در صداوسیما و بودجه‌های کلان آن با برنامه‌هایی که ذره‌ای رغبت برای تماشا ایجاد نمی‌کنند، جراحی کنید. در هزینه‌های بنیاد‌های پرهزینه و بی‌فایده (اگر شری نسازند)، از هزینه‌های جاری دولت و… این همه اقدامات بزرگ و مهم که کسی به فکرشان نیست. تا زمانی که جراحی ساختاری نشود و اصلاحات در سیاست‌های کلان رخ ندهد و توسعه مقدم بر سایر خواست‌‌ها و اهداف قرار نگیرد، اگر همه یارانه‌ها و قاچاق‌‌ها هم جمع شوند و ارز تک‌نرخی شود، آن اتفاق رضایت‌بخش و مطلوب به نفع رشد اقتصادی متجلی در سفره و معیشت مردم رخ نمی‌دهد، بلکه بلایی اتفاق نمی‌افتد.