رییس خانه معدن ایران واگذاریها توافقی معادن با شروط بهتر از مزایده است چند روز پیش مهدیکرباسیان، رییس هیأت عامل ایمیدرو اعلام کرد که جمع داراییهای واگذار شده سازمان توسعه و نوسازی معادن و صنایع معدنی ایران (ایمیدرو) توسط سازمان خصوصیسازی بیش از ۳۱ هزار میلیارد تومان است که ۶۰ درصد این دارایی به مبلغ ۱۶٫۳ […]
رییس خانه معدن ایران
واگذاریها توافقی معادن با شروط بهتر از مزایده است
چند روز پیش مهدیکرباسیان، رییس هیأت عامل ایمیدرو اعلام کرد که جمع داراییهای واگذار شده سازمان توسعه و نوسازی معادن و صنایع معدنی ایران (ایمیدرو) توسط سازمان خصوصیسازی بیش از ۳۱ هزار میلیارد تومان است که ۶۰ درصد این دارایی به مبلغ ۱۶٫۳ هزار میلیارد تومان به عنوان رد دیون پرداخت شد. به جز مبلغ پرداختی بابت رددیون، ۲٫۹ هزار میلیارد تومان نیز به نهادهای عمومی غیردولتی در قالب سهام عدالت داده شد. به گفته او، واگذاریهای انجام شده به شکل غیرتخصصی و بدون توجه به ماهیت بخش معدن و صنایع معدنی صورت گرفت و مشکلات نیز به دنبال داشت. ماجرای واگذاری شرکتها، مشکل خاص هر بخش از اقتصاد شده است. محمدرضابهرامن، رییس خانه معدن ایران در گفتوگو با اتاق تهران واگذاری شرکتهای معدنی و آینده آنها را تحلیل کرد.
واگذاریها در معدن چطور بوده و رددیونها چطور پیش رفته است؟
در واقع واگذاریها در بخش معدن و البته در همه بخشهای اقتصاد بایستی به اهالی آن سپرده شود. اگر اهالی آن بخش، کار را به دست نگیرند، همان اتفاقی میافتد که همین الان در جامعه در حال وقوع است. مثالش هم شرکت هپکو است که میبینیم با مشکلات عدیدهای دست و پنجه نرم میکند.
در واگذاری هپکو چه اتفاقی افتاد؟
اگر واگذاری هپکو از روز اول به اهالی مربوطه آن انجام میشد، قاعدتاً چنین مشکلاتی هم رخ نمیداد. اما زمانی که واگذاریها صرفاً با نگاه درآمدی و مالی دولت دیده میشود، این حادثهها رخ میدهد. بهطور مثال خانه معدن درباره هپکو پیشنهاد داد که مصرفکنندهها در شرکت دخیل شوند. اگر آنها در سهام شرکت شریک بودند، شاید این مشکلات حال حاضر ایجاد نمیشد. ما قبلاً هم مطرح کردیم که هپکو بخشی از سهام خود را به مصرفکنندگانش واگذار کند، تا هم کیفیت بالا رود و هم فروش به درستی انجام گیرد. چرا که زمانی مصرفکنندگان، سهامداران شرکت باشند در بالا بردن کیفیت برنامهریزی میکنند.
نگاه تأمین مالی به واگذاریها چه آسیبی به شرکتها میزند؟
قطعاً تا زمانی که این نگاه در کشور وجود داشته باشد، موفقیتی در واگذاریها صورت نخواهد گرفت و یا موفقیت خیلی کم خواهد بود. بخش خصوصی به ویژه در بخش معدن همیشه این موضوع مطرح میکند که چرا مسؤولان گمان میکنند واگذاری حتماً باید از روشهای مزایدهای باشد. در صورتیکه می توان این واگذاریها به صورت توافقی و به فعالان این بخش صورت بگیرد. برای اطمینان میتوان شروط و اصولی وضع کرد، بهطور مثال، طی ۵ سال هیچ نیروی انسانی نباید اخراج شود و سرمایهگذاری کاهش نیابد. اگر این شرایط اعمال شود، بهتر از این است که صرفاً به دلیل درآمدهای مالی که دولت برای خودش میبیند، واگذاریها انجام شود. هر زمانی که واگذاری به اهالی مربوطه آن انجام شده، موفق بوده است. در مقابل هم زمانی واگذاری به نااهلش سپرده شده، مشکلات و مسایلی رخ داده است.
بخش خصوصی آنقدر توانایی دارد که بتواند ورود پیدا کند؟
چرا که نه. بخش خصوصی سال گذشته پیشنهاد کنسرسیوم المهدی را مطرح کرد که میلیارد دلاری بود. بخش خصوصی زمانی که ببیند زمینه مهیاست، خودشان به صورت کلونی ورود پیدا میکنند. آنها امروز این شرایط را دارند که در واگذاری در کنار همدیگر بایستند. در این خصوص هم خیال دولت و هم کسانی که به هر طریقی درگیر مسأله هستند راحت میشود.
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاه بسته شده است.