مجتبی قدیری این بار شعله‌های آتش، مجتمع پتروشیمی بوعلی ماهشهر در استان خوزستان را خبرساز کرد، خبری که به بیرون مرز‌ها نیز سرایت کرد و حتی کشورهای نفتخیز حاشیه خلیج‌فارس برای مقابله با تهدیدات این آتش‌سوزی اعلام آماده‌باش کرده بودند. آتشی که زبانه‌های آن به قدری بلند و سوزان بود که کسی نتوانست با […]
مجتبی قدیری
این بار شعله‌های آتش، مجتمع پتروشیمی بوعلی ماهشهر در استان خوزستان را خبرساز کرد، خبری که به بیرون مرز‌ها نیز سرایت کرد و حتی کشورهای نفتخیز حاشیه خلیج‌فارس برای مقابله با تهدیدات این آتش‌سوزی اعلام آماده‌باش کرده بودند.
آتشی که زبانه‌های آن به قدری بلند و سوزان بود که کسی نتوانست با آن مقابله کند و به قولی آن‌قدر سوخت و سوخت تا مواد مشتعل آن اتمام یافت و آتش خاموش شد. آتشی که از ابتدا، به قول مسؤولان نفتی در کنترل بود. اما کنترلی شعارگونه و غیرواقعی.
به راستی چرا این حادثه اتفاق افتاد؟ برخی از مسؤولان اعلام نمودند که این یک حادثه بوده و خرابکاری صورت نگرفته است! هر چند هنوز اعلام رسمی در این خصوص نشده است و فقط اعلام شد ابتدا برج واحد پتروشیمی بوعلی ماهشهر دچار آتش‌سوزی شد که یک روز بعد یعنی بامداد پنجشنبه خاموش شد؛ اما بلافاصله مخزن این واحد آتش گرفت. در خصوص این حادثه، ادعا شد نشت نفت از مخزن ۲۰۰۱ مجتمع پتروشیمی بوعلی و حرارت شدید باقی‌مانده در محل، علت آتش‌سوزی دوباره بوده است.
هرچه شعله‌های آتش بالاتر می‌رفت، بیشتر نشانگر کاستی‌های بود که در بحث ایمنی مطرح می‌گردد. ایمنی که این روز‌ها در قالب HSE خودنمایی می‌کند. این کم‌کاری و عدم توجه به موارد ایمنی نه تنها در پروژه‌های نفتی که در بسیاری از پروژه‌ها خودنمایی می‌کند، فقط با این تفاوت که شاید تاکنون برای آن‌‌ها اتفاقی نیفتاده است.
این آتش‌سوزی هرچند ختم به خیر شد، اما باید زنگ خطری باشد برای مسؤولان که در بحث اطفای حریق توجه بیش‌تری داشته باشند و در کنار رعایت تمامی استاندارد‌ها در اجرای پروژه‌های نفتی، بحث اطفای حریق را بیش از پیش مورد توجه قرار دهند و به قولی در این خصوص نیاز به ورود جدید‌ترین تکنولوژی‌‌ها در کشور آن هم برای صنعت نفت است.
همچنین آتش‌سوزی این مخزن نفتی باید زنگ خطری برای مسؤولان شهری باشد که خط‌ونشان‌های خود را برای وزارت نفت مشخص‌تر و پر رنگ‌تر کنند که این دست مخزن را از شهر‌ها و حاشیه‌های مسکونی دور کنند. مخازن نفتی که در شهران تهران یا شهرری و… واقع شده‌اند، در واقع بمب‌های ساعتی هستند که اگر عمل نمایند، کسی را یارای کنترل بحران آن در کلان‌شهری مثل تهران نیست. کلان‌شهری که موج‌موج جمعیت دارد و تخلیه و دور نگهداشتن آن‌‌ها از محل حادثه امری بعید است. امیدواریم این زنگ خطر را مسؤولان شهری کمی جدی‌تر بگیرند.
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاه بسته شده است.