آهوهایی که در میدان مین زندگی می‌کنند! سیدباقر موسوی، محیط‌بانی است که برخلاف بسیاری از ما در صفحه اینستاگرامش از طبیعت آزاد و بکر عکاسی می‌کند و دغدغه حمایت از زیست طبیعی منطقه «فکه» را دارد. به گزارش مهر، «جنوب»، «خوزستان»، «فکه»، «مرز ایران و عراق» و… را که می‌شنویم، برای بسیاری از ما یادآور […]
آهوهایی که در میدان مین زندگی می‌کنند!
سیدباقر موسوی، محیط‌بانی است که برخلاف بسیاری از ما در صفحه اینستاگرامش از طبیعت آزاد و بکر عکاسی می‌کند و دغدغه حمایت از زیست طبیعی منطقه «فکه» را دارد.
به گزارش مهر، «جنوب»، «خوزستان»، «فکه»، «مرز ایران و عراق» و… را که می‌شنویم، برای بسیاری از ما یادآور روزهای جنگ است، جنگی خانمان سوز و دردناک که ترکش‌های آن روز‌‌ها را هنوز هم می‌توان در زندگی مردم و زیست آن منطقه دید.
اما همه‌چیز که جنگ و خون‌ریزی و بمب نیست، در دشت‌هایی که روزگاری تنها جای پوتین سرباز‌‌ها می‌ماند، حالا رد پای آهوانی را بر خود می‌بیند که این سو و آن سو می‌جهند. البته حضور این آهو‌‌ها هم بیش‌تر با علاقه شخصی و پیگیری‌های یک دلسوز محیط‌زیست اتفاق افتاده است. سیدباقرموسوی که ۴۲ ساله است، تقریباً همه عمرش را در این منطقه گذرانده و دغدغه‌اش برای برگرداندن آهو‌‌ها به منطقه نتیجه مثبتی داشته است.
به دنبال آهوهای فکه
وی می‌گوید: من متولد اول شهریور ۱۳۵۶ هستم و دیگر بالای ۱۰ سالی می‌شود که در حفاظت و حمایت از تنها بازمانده آهوی این منطقه تلاش می‌کنم و در این مدت به‌عنوان یک محیط‌بان در این زمینه فعالیت داشتم. زمانی این آهو‌‌ها در اطراف کوه مشداخ و شنزارهای بستان به تعداد قابل‌توجهی زیست می‌کردند اما بر اثر به وجود آمدن شرایط نامساعد به سمت منطقه فکه و نهایتاً دشت‌های منطقه طیب در عراق فراری شدند. خیلی زود شکارچیان عراقی متوجه حضور این آهو‌‌ها در خاک خودشان شدند و متأسفانه تعدادی از آنها را شکار کردند.
در این زمان برای این‌که بتوانم این تعداد آهو را به خاک میهن خودمان بازگردانم در نزدیک نقطه مرزی اقدام به ایجاد چند آبشخور کردم که خوشبختانه تا امروز بیش از ۴۰ رأس به واسطه این آبشخور‌‌ها از آنسوی مرز‌‌ها به منطقه فکه بازگشته و سپس با روش‌های خاصی آنها را به زیستگاه اولیه خودشان یعنی منطقه مشداخ و تپه ماهور‌‌ها و شنزارهای بستان هدایت کردم. در این میان تنها با امکانات ناچیز شخصی و البته حمایت‌های مادی و معنوی دوستداران محیط‌زیست توانستم موفقیت‌های قابل‌توجهی در بازگرداندن و حفاظت از این آهو‌‌ها داشته باشم.
یکی دیگر از روش‌هایی که برای نگه داشتن این آهوان در کشور انجام می‌دهم، استفاده از حلقه‌های CD و کاست‌های VHS بود که تقریباً بدون صرف هیچ هزینه‌ای به اجرا درآمد و نتیجه آن هم بسیار مثبت بوده است. برای این کار در محل‌هایی خاص و مشخص شده، مسیری چند صد متری را به نوعی با نوار ویدیو و سی‌دی مسدود می‌کنم که گروه‌های کوچک آهو با رسیدن به آن و دیدن زرق و برق نوار‌‌ها و سی‌دی‌های محل را ترک می‌کنند. این کار را در محل‌های مختلف که از قبل شناسایی کرده‌ام، تکرار می‌کنم تا آهوان به جای دلخواه و مورد نظر هدایت شوند.
آهویی که در این منطقه زندگی می‌کند به لحاظ ظاهری با گونه‌ها یا زیرگونه‌های موجود در کشور تفاوت دارد. گوش‌های بزرگ، گواتر ناپیدا، مقاومت در گرمای بالای شصت درجه، آب نخوردن در فصل سرد سال و شاخدار بودنِ حدود ۶۰ درصد از ماده‌ها، خصوصیات منحصربه‌فرد این نوع آهوی بی‌نظیر است.
همین چند وقت پیش در حال بررسی و پیگیری تحرکات آهو‌‌ها در منطقه مرزی و در میان شنزار‌‌ها بودم که رد پاهای آهو‌‌ها که جلوی مسیرم قرار داشتند مرا به خودشان جلب کردند که ناگهان متوجه شدم در میان رد‌‌ها شاخک‌های یک مین والمر از میان شن‌‌‌ها در آمده است! واقعا اگر رد‌‌ها توجه من را به خودشان جلب نمی‌کردند، امکان نداشت شاخک‌های مین والمر را ببینم و احتمالاً هم روی آن پا می‌گذاشتم.
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاه بسته شده است.