کابوس نبود مخاطب از حجاب تا مصلی رامین شاهی – هر سال دریغ از پارسال! فقط کافیست سری به سالن نمایشگاه مطبوعات بزنید تا از نزدیک مشاهده کنید از جمعیت یک ابرشهر بزرگ مانند تهران، فقط عده قلیلی علاقه‌مند به جراید هستند و قدم در سال بزرگ مصلی تهران گذاشته‌اند. بیست‌وسومین دوره نمایشگاه مطبوعات در […]
کابوس نبود مخاطب از حجاب تا مصلی
رامین شاهی – هر سال دریغ از پارسال! فقط کافیست سری به سالن نمایشگاه مطبوعات بزنید تا از نزدیک مشاهده کنید از جمعیت یک ابرشهر بزرگ مانند تهران، فقط عده قلیلی علاقه‌مند به جراید هستند و قدم در سال بزرگ مصلی تهران گذاشته‌اند.
بیست‌وسومین دوره نمایشگاه مطبوعات در حال برگزاری است. نزدیک به هزار فعال رسانه‌ای از سراسر کشور در مصلی دور هم جمع شده‌اند تا کار و نام خود را به مردم و مخاطبان، عرضه کنند. روزنامه‌ها، خبرگزاری‌ها، پایگاه‌های خبری، هفته‌نامه‌ها، دوهفته‌نامه‌ها، ماهنامه‌ها و فصلنامه‌ها و… در کنار روابط‌عمومی‌های سازمان‌های دولتی، در بخش‌های مختلف سالن بزرگ مصلی تهران به غرفه‌آرایی پرداخته و در متراژهای گوناگون، ویترین برند خود را به علاقه‌مندان نشان می‌دهند.
قدیمی‌تر‌ها به یاد دارند در گذشته که نمایشگاه کتاب و مطبوعات همزمان برگزار می‌شد، عموماً کسانی که از سراسر کشور برای خرید کتاب به نمایشگاه می‌آمدند، سری هم به بخش مطبوعات می‌زدند. اما دقیقاً از سال ۱۳۸۶ که نمایشگاه مطبوعات از نمایشگاه کتاب جدا شد، کابوس بدون مخاطب ماندن نمایشگاه مطبوعات شروع شد. از همان زمان بخش اعظم مخاطبان روزنامه‌ها و مطبوعات کشور ریزش کرد و نمایشگاه مستقل هیچ‌گاه نتوانست جایگزین روزهای خوش و پربار گذشته باشد. روزهایی که روزنامه‌ها و مطبوعات مخاطبین جدیدی پیدا می‌کردند، حتی اگر این مخاطبین برای مدتی این رسانه‌ها را دنبال می‌کردند.
در سال ۱۳۸۶، در سالن حجاب واقع در بلوار کشاورز خیابان حجاب که متعلق به کانون پرورش فکری کودک و نوجوان است؛ اولین دوره نمایشگاه مستقل مطبوعات شروع شد. همان زمان دست‌اندرکاران مربوطه استدلال می‌کردند که این امر موجب غنا و اعتلای مطبوعات خواهد شد اما هر سال دریغ از سال قبل، چرا‌که مطبوعات دیگر مخاطبی ندارند و سالن مصلی عملاً محلی شده برای دید و بازدید سالانه اهالی رسانه. برای روشن‌تر شدن ماجرا هم مقایسه حجم ترافیک مسافرین این نمایشگاه در مترو خط یک و خیابان‌های اطراف، در مقایسه با نمایشگاه سالانه کتاب کافی است.
چالش دیگر این نمایشگاه نیز مانند گذشته، قرار گرفتن روزنامه‌ها در انتهای سالن و پس از انبوه روابط‌عمومی‌های سازمان‌های دولتی است تا همه چیز به نام روزنامه‌ها باشد و به کام دیگر رسانه‌های دولتی. این موضوع موجب شده مخاطبِ واقعی عملاً دسترسی کم‌تری به روزنامه‌های قانونی و مجوز دار کشور داشته باشد. در حالی‌که به‌راحتی و با باز کردن درهای شمالی سالن، همه این مشکلات را می‌توانستند حل کنند، ولی گویا دست‌اندرکاران برگزاری این نمایشگاه کسالت‌آور، علاقه‌ای به دیده شدن بهتر روزنامه‌ها ندارند.
این در حالی است که در مراسم افتتاحیه نمایشگاه بیست‌وسوم، اسحاق‌جهانگیری، معاون‌اول رییس‌جمهور گفت: نقد رسانه‌ها، بزرگ‌‌ترین سرمایه‌ای است که در اختیار مسؤولان برای اداره کشور قرار می‌گیرد. در همین زمینه هر کس نتواند نقد رسانه‌های رسمی کشور را تحمل کند، حتماً به راه اشتباه خواهد رفت و در این اشتباه نیز منابع کشور را به هدر خواهد داد.
باید پذیرفت کشور در حال رشد و توسعه است و رسانه‌ها، به‌خصوص روزنامه‌ها رکن چهارم دموکراسی در کشور است و برای تحقق بهتر دموکراسی دینی، ما نیازمند اجرای کلاسیک امر به معروف و نهی از منکر هستیم و روزنامه‌ها و خبرگزاری‌ها همان ابزار واقعی برای تحقق این امر در کشور هستند تا به عنوان چشم تیزبین مردم، جنگجویی کارآمد در مبارزه با انواع فساد باشند.
امید است مطبوعات، روزنامه‌ها و خبرگزاری‌ها مورد توجه جدی‌تری قرار گیرند، زیرا هرگونه سرمایه‌گذاری مالی و معنوی در این حوزه به معنای دستیابی به توسعه پایدار و اقتصاد مقاومتی خواهد بود.
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاه بسته شده است.