منابع محدود آب شیرین موجود در کره زمین نقشی بسیار مهم در تداوم حیات روی کره زمین ایفا میکنند. متأسفانه این منابع بر اثر عواملی همچون آبیاری، ساخت سد و برداشت بیرویه از منابع آبهای زیرزمینی توسط انسان در حال نابودی است. به گزارش سیناپرس، پژوهشگران در مطالعات خود دریافتند که حجم زیادی از آبهای […]
منابع محدود آب شیرین موجود در کره زمین نقشی بسیار مهم در تداوم حیات روی کره زمین ایفا میکنند. متأسفانه این منابع بر اثر عواملی همچون آبیاری، ساخت سد و برداشت بیرویه از منابع آبهای زیرزمینی توسط انسان در حال نابودی است.
به گزارش سیناپرس، پژوهشگران در مطالعات خود دریافتند که حجم زیادی از آبهای شیرین در سراسر دنیا بر اثر عوامل انسانی و دخالتهای بشر در طبیعت از بین میروند. در این میان سدسازی و تبخیر آب در پشت سدها بیشترین نقش را دارند. از بین رفتن این آبها بر اثر عوامل مختلفی چون تبخیر و ورود آب به جو زمین در هر سال، میزان بسیار زیادی است و بهطور متوسط در طول یک سال ۴ هزار و ۳۷۰ کیلومتر مکعب از منابع آب شیرین دنیا به این طریق از بین میرود.
این میزان از آبهای تبخیر شده تقریباً برابر با دوسوم آبی است که در رود آمازون که بزرگترین رود کره زمین محسوب میشود، جاری است. به گفته کارشناسان با ساخت سد در برابر رودها و ذخیرهسازی آب در این منابع، سطح آبهای شیرینی که در معرض تابش مستقیم خورشید قرار دارند بالا رفته و بهاینترتیب حجم بیشتری از این آبها تبخیر میشوند. قطب جنوب یکی از مناطق بسیار مهم در ایجاد توازن شرایط زیستی و آبوهوای کره زمین است. در حقیقت موضوع تأثیر تغییرات آب و هوایی در سراسر دنیا بر این بخش از کره زمین تأثیرات متعددی گذاشته است و قطب جنوب نیز در نتیجه ذوب شدن یخها و یخچالهای طبیعی که بزرگترین منبع آب شیرین دنیا به شمار میرود، بهنوبه خود به تشدید این روند کمک میکند.
حجم زیادی از آبهای شیرین در سراسر دنیا بر اثر عوامل انسانی و دخالتهای بشر در طبیعت از بین میرود.
متأسفانه در سالهای اخیر روند نابودی منابع آب شیرین جهان با سرعت بسیار زیادی آغاز شده و تأثیرات آن بهوضوح در بزرگترین منبع آب شیرین کره زمین دیده میشود. دریاچه بایکال، بزرگترین دریاچه آب شیرین جهان است که در ۹ هزار و ۲۰۰ کیلومتری غرب مسکو و در جنوب سیبری در کشور روسیه واقعشده است. این دریاچه در حدود یکپنجم یا ۲۰ درصد آب شیرین جهان را تأمین میکند. دریاچه بایکال در کنار دریاچه اوتسو در ژاپن، دریاچه اوکیجوبی در ایالاتمتحده؛ دریاچه آرال در مرز قزاقستان و ازبکستان؛ دریاچه پوپو و دریاچه تیتیکاکا در آمریکای جنوبی در فهرست بزرگترین منابع آب شیرین جهان قرار دارند که از سال ۲۰۰۱ میلادی مراقبت از آنها در دستور کار سازمانهای حفاظت از محیطزیست قرارگرفته است.
متأسفانه باید اعتراف کرد که روند نابودی منابع آب شیرین جهان که بهطور عمده به دلیل دخالتهای انسان در طبیعت رخ میدهد؛ منحصر به بایکال نبوده و دریاچه پوپو که پس از دریاچه تیتیکاکا، بزرگترین دریاچه بولیوی است که بخشی از آن در پرو قرارگرفته نیز در حال نابودی است.
این دریاچه با عمق ۱٫۵ تا ۴ متر دارای اکوسیستم بسیار شکننده و ضعیفی است و آب آن به دلیل پدیدههای آب و هوایی مختلف از جمله افزایش درجه حرارت با توجه به گرم شدن زمین و افزایش اثرات النینو و لانینا که در حال حاضر هر دو تا ۳ سال بهجای ۷ تا ۱۰ سال رخ میدهد، کاهش پیدا میکند.
دریاچه پوپو دارای سطح آب ۴ هزار و ۶۰۰ کیلومتر مربع بوده که در حال حاضر سطح آن بسیار کم شده است. سطح آب دریاچه تیتیکاکا که در ارتفاع ۳ هزار و ۸۰۰ متری قرارگرفته نیز به ۸ هزار کیلومترمربع میرسد. به نظر میرسد دریاچه پوپو با توجه به تغییرات آب و هوایی بهزودی به کویری از نمک تبدیل شود که اثری از آب و گیاه در آن نباشد.
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاه بسته شده است.