ریزپلاستیکها، تهدید جدی در خشکی و دریا نتایج مطالعه صورت گرفته توسط پژوهشگران کره‌جنوبی با بررسی نمونه‌های مختلف نمک از دریا و دریاچه‌های سراسر جهان نشان داد که حدود ۹۰ درصد نمک‌های طعام حاوی ریزپلاستیک هستند. به گزارش سیناپرس، هر ساله ۱۳ میلیون تن متریک ریزپلاستیک وارد آب اقیانوس‌‌ها و دریاها می‌شوند و دور از […]
ریزپلاستیکها، تهدید جدی در خشکی و دریا
نتایج مطالعه صورت گرفته توسط پژوهشگران کره‌جنوبی با بررسی نمونه‌های مختلف نمک از دریا و دریاچه‌های سراسر جهان نشان داد که حدود ۹۰ درصد نمک‌های طعام حاوی ریزپلاستیک هستند.
به گزارش سیناپرس، هر ساله ۱۳ میلیون تن متریک ریزپلاستیک وارد آب اقیانوس‌‌ها و دریاها می‌شوند و دور از انتظار نیست که حجم زیادی از این مواد دوباره به زندگی انسان بازگردند. برخی تحقیقات عنوان می‌کنند که میزان ریزپلاستیک‌های موجود در خشکی به مراتب بیش‌تر از میزان آن در دریاها و اقیانوس‌‌ها است.
ریزپلاستیک چیست؟
ریزپلاستیکها (microplastics)، قطعات پلاستیکی کوچک‌تر از ۵ میلی‌متر هستند که در ظروف یکبار مصرف، کیسه‌ها و مواد پلاستیکی، لوازم آرایشی و بهداشتی وجود دارند.
آنها حاوی مواد سمی مانند فلزات سنگین و فتالات هستند که از طریق سیستم فاضلاب یا مراکز دفن زباله، وارد آب اقیانوس‌‌ها و دریاها شده و حیات ماهیان و سایر موجودات دریایی از جمله مرجان‌‌ها را به خطر می‌اندازند.
با حجم بالای تولید جهانی پلاستیک به عنوان منبع بالقوه آلودگی ریزپلاستیکی و پیش‌بینی افزایش ۳ برابری تولید تا سال ۲۰۵۰، انتظار می‌رود که آلودگی پلاستیکی در اقیانوس‌‌ها و دریاها، به مشکلی حل‌نشدنی تبدیل شود.
ورود ریزپلاستیکها از دریا به بدن مردم
حتی بزرگ‌ترین موجودات دریایی از جمله نهنگ‌‌ها و کوسه‌نهنگ‌‌ها در برابر پلاستیک‌های شناور در دریاها و اقیانوس‌‌ها آسیب‌پذیر هستند و مقادیر هشداردهنده‌ای از ریزپلاستیکها را به همراه آب و سایر موادغذایی می‌بلعند.
یکی از راه‌های ورود ریزپلاستیکها به بدن انسان، مصرف محصولات دریایی است. ماهی‌ها و سایر موجودات دریایی از ریزپلاستیکها به عنوان منبع غذایی استفاده می‌کنند و انسان با مصرف محصولات دریایی، این آلودگی را وارد بدن خود می‌کند.
ریزپلاستیکها و نمک طعام
نتایج یک مطالعه جدید توسط پژوهشگران در کره‌جنوبی نشان می‌دهد، مشکل آلودگی پلاستیکی و برگشت این آلودگی به زندگی انسان‌ها، بسیار بدتر از حد تصورات قبلی است.
در این مطالعه، ۳۹ نمونه نمک طعام تولیدی در کشورهای مختلف مورد آزمایش قرار گرفتند که در ۳۶ نمونه (بیش از ۹۲ درصد)، آلودگی ریزپلاستیکی مشاهده شد.
تولید نمک به شیوه سنتی تبخیر آب دریا در جزیره مادورا، اندونزی با بالا‌ترین سطح آلودگی ریزپلاستیکی
این ۳۹ نمونه مربوط به ۲۱ کشور اروپایی، آمریکای شمالی و جنوبی، آفریقا و آسیا بودند. تراکم آلاینده‌های ریزپلاستیکی در این مناطق متغیر بودند، اما بیش‌ترین میزان آلودگی ریزپلاستیکی در مناطق آسیایی به ویژه در کشور اندونزی مشاهده شد. براساس مطالعه سال ۲۰۱۵، اندونزی در رتبه دوم بد‌ترین سطح آلودگی پلاستیکی در جهان قرار دارد.
سئونگ کیو کیم (Seung-Kyu Kim) استاد علوم دریایی در دانشگاه ملی اینچئون (کره‌جنوبی) تأکید‌کرد: از ۳ نوع نمک مورد بررسی شامل نمک دریا، نمک دریاچه و سنگ نمک، نمک دریا حاوی بالا‌ترین سطوح ریزپلاستیک بود؛ رتبه‌های بعدی به ترتیب شامل نمک دریاچه و سنگ نمک بودند. همچنین ۳ نمونه عاری از آلودگی پلاستیکی نیز مربوط به تایوان، چین و فرانسه بود.
شباهت ریزپلاستیکها به دانه‌های نمک
این ریزپلاستیک‌های ۵ میلی‌متری ظاهری شبیه دانه‌های نمک دارند و بنابراین نمی‌توان آنها را به راحتی تشخیص داده و از میان دانه‌های نمک جدا کرد. تخمین زده می‌شود که هر فرد سالانه نزدیک به دو هزار قطعه ریزپلاستیک را از طریق نمک طعام می‌خورد.
مصرف ریزپلاستیکها از طریق مصرف محصولات دریایی یا نمک طعام آلوده می‌تواند خطر جدی برای سلامت انسان باشد.
نتایج این مطالعه در مجله Environmental Science & Technology منتشر شد.
مترجم: معصومه سوهانی
منابع: nationalgeographic/treehugger
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاه بسته شده است.